Ziekte van Lyme

Uit onderzoek blijkt dat de Borrelia al zeker duizenden jaren bestaat. Bron van de besmetting is niet alleen een tekenbeet, maar mogelijk ook bloedtransfusie, muggen, vlooien, sperma etc. De teken worden actief als de temperatuur boven de 5/10 graden is, dus meestal van maart tot oktober. De kleinste variant van de teek, de nimf, is het meest ziekmakend.  

De teek zoekt in alle rust zijn plekje uit op het lichaam. Pas als de besmetting zich uitbreidt tot een infectie is er sprake van de ziekte van Lyme. Heeft iemand een gezond immuunsysteem dan hebben de bacteriën weinig kans om zich uit te breiden en tot een infectie uit te groeien. Bij een gezond immuunsysteem sterven de bacteriën af of blijven slechts in een onschadelijk klein aantal aanwezig. In dat geval kan het soms jaren later alsnog actief worden. Dit is meestal het geval na een heftige trauma; het immuunsysteem verzwakt en de bacteriën kunnen zich alsnog ontwikkelen tot een  infectie.

De eerste gevallen van Lyme deden zich voor in de VS, in het dorpje Old Lyme. De ziekte werd benoemd door Billy Burgdorfer. De ziekte heeft zich in de laatste veertig jaar, overal op aarde, maar vooral in het Westen, enorm verbreid. Het aantal besmettingen met borrelia neemt nog steeds sterk toe. De borrelia heeft een gastheer zoals herten, muizen, mensen e.a. nodig om te overleven.

Borrelia
Er zijn minstens 37 soorten borrelia, waarvan 8 potentieel gevaarlijk voor de mens. De 3 belangrijkste:

• Borellia Burgdorferii (“Bb”)
• Borellia Garanii: vooral neurologische klachten
• Borrelia Afzelii: vooral artritis-achtige klachten

De Borrelia-bacterie heeft 3 fysieke verschijningsvormen ; verschijningsvormen die snel in elkaar over kunnen gaan. Men spreekt dan ook van de 3 stadia:

• De acute fase, ongeveer de eerste 6 weken na een beet. Verschijningsvorm is een spirocheetvorm. Zichtbaar in bloed en in de ruimte om de cellen heen. Het kan zelf een weg banen door weefsels en schijnt dan ook in de cel te kunnen gaan zitten.
• De chronische fase, verschijningsvorm: L-vorm / Biofilm form / Cell Wall Deficiënt form er worden dan toxines (gifstoffen) geproduceerd.
• De fase waarin er cystes worden gevormd. De overlevingsfase (survival mode), zeer lastig te bestrijden

Borrelia, meester der vermomming

De overlevingsmechanismen waarmee de Lyme opereert is zonder meer fenomenaal te noemen. De borrelia is normaal gesproken een spirocheet en heeft de vorm van een spiraal, maar kan ook spore achtige vormen aannemen en zo buiten schot blijven van vele soorten antistoffen alsook van de meeste antibiotica. Er zijn verschillende mechanismen die de spirocheet tot zijn beschikking heeft:

• Door haar celwand af te werpen kan de borrelia voor immuun cellen volledig onherkenbaar worden. Antibiotica werkt dan niet.
• Borrelia kan zich heel gemakkelijk inkapselen en in slapende vorm overleven en onzichtbaar blijven. Antibiotica werkt dan niet.
• De borrelia spirocheet kan zich door in andere cellen een gat te boren, de kern doden en er vervolgens zelf in te gaan zitten en zich zo verborgen houden voor het immuunsysteem. Borrelia kan zichzelf ook verbergen door een omhulling van het menselijk eiwit te maken.
  Antibiotica werkt dan niet.
• De borrelia kan kleine stukjes DNA van zichzelf losmaken en deze als een soort afleidingsmanoeuvre door het lichaam laten circuleren, zodat het immuunsysteem niet meer weet waar de borrelia werkelijk zit. Door de stukjes DNA ook op menselijke cellen af te zetten gaat het immuunsysteem eigen weefsel aanvallen. Dit wordt dan een auto-immuunziekte.
  Antibiotica werkt dan niet.
• De borrelia spirocheet, die verder ontwikkeld is dan alle andere spirocheten, waaronder ook de syfilisspirocheet, kan door het afscheiden van bepaalde stoffen de omstandigheden binnen het lichaam van de gastheer zodanig manipuleren dat de omstandigheden voor haarzelf zo gunstig mogelijk zijn. Antibiotica werkt dan niet.

Oorlogwapen
Er zijn geruchten dat borrelia in de vorige eeuw als oorlogswapen ontwikkeld is. Het blijft raadselachtig hoe een bacteriële mutatie, met zulke uitzonderlijke eigenschappen, in zo een korte tijd en direct met zulke ernstige gevolgen kan ontstaan. Het heeft er alle schijn van dat de ziekte van Lyme “iets meer” is dan zomaar een tekenbeet waar je met wat antibiotica vanaf bent. Het feit dat in de vrije natuur waar dieren in een natuurlijke omgeving waar veel teken zitten niet ziek worden en mensen in een onnatuurlijke omgeving wel ziek worden is opmerkelijk.

Verloop ziekte
In de medische literatuur onderscheidt men drie stadia. Dit is in principe een heel theoretisch model.

Fase I:
Als er sprake is van een tekenbeet en er wordt een rode ring (erythema migrans of de zogenaamde “Bulls eye rash”) waargenomen, is dat het bewijs dat er sprake is van een Borrelia besmetting die de ziekte van Lyme kan veroorzaken. In deze situatie is verder onderzoek overbodig en zal direct overgegaan worden op een behandeling. Het heeft het geen zin om, vlak na een tekenbeet, onderzoek te doen naar antilichamen in het bloed. Het lichaam heeft tijd nodig om antilichamen aan te maken, er wordt uitgegaan van 8-12 weken. In 50% van de gevallen ontstaat zo’n rode uitslag op of rond de plaats van de tekenbeet. Deze lokale ontsteking van de huid is een natuurlijke afweerreactie van het lichaam. Antilichamen spelen een rol bij de rode huiduitslag. Als er genoeg zogenaamde T-cellen en macrofagen kunnen worden aangemaakt en dit krachtig genoeg is dan betekent dit genezing voor het lichaam zelf. Wanneer zich in dit eerste stadium al duidelijke klachten voordoet zoals koorts, grieperig gevoel, niet meer goed zien, tintelingen, nachtelijke zweetaanvallen, hoofd- of nekpijn, sterke vermoeidheid, spierpijn en/of gewrichtspijn, dan is dit vaak een teken dat de ziekte een wat zwaarder verloop zal krijgen. In dit vroege stadium is de ziekte van Lyme nog relatief gemakkelijk te behandelen met antibiotica. Lukt dit echter niet voldoende dan zal de Lyme infectie terrein winnen en zich uitbreiden.

Fase II:
Als de ziekte in het vroege stadium niet geneest, dan gaat de bacterie ertoe over om zich overal in het lichaam, in alle soorten weefsels en organen, te vestigen. De spirocheet kan zich door alle barrières heen boren en dus iedere plek bereiken. Bovendien is het ook door het afscheiden van gifstoffen in staat om overal het immuunsysteem te verzwakken. De bacterie vestigt zich graag in spieren, banden, vaten, bindweefsels, gewrichten, organen: lever en nieren, zenuwen en hersenweefsel. Op deze plaatsen zijn de leefomstandigheden voor de bacterie het meest gunstig. Het zijn namelijk compacte weefsels met slechte bloeddoorstroming. Er komt dus weinig zuurstof, het is er relatief koel, er is voldoende geschikt voedsel voor de bacterie. Bovendien is het moeilijk bereikbaar voor het immuunsysteem en ook moeilijk bereikbaar voor antibacteriële geneesmiddelen. Verder heeft de borrelia ook voorkeur voor weefsel dat relatief zuur is. Veel voorkomende verschijnselen in het tweede stadium zijn: spierpijn en gewrichtsontstekingen, overspringende en rondwandelende pijnen, zich verplaatsende tintelingen en branderige en kriebelende plekken. In Fase II leidt de infectie van zenuwen en hersenen tot neurologische problemen, zoals zenuwontstekingen, harde ruis of pieptoon in de oren, slecht zien, vaag bewustzijn, vergeetachtigheid, uitvalverschijnselen en verlammingen zoals aangezichtsverlamming. Ook kunnen zich storingen in de hartstreek en de bloedsomloop voordoen zoals een afwijkende bloeddruk.

Fase III:
Als de klachten na een jaar niet verdwijnen dan is er sprake van chronische Lyme. De chronische Lyme komt dan in een soort golfbeweging; het komt en het gaat. Soms lijkt de ziekte zelfs helemaal weg en dan zijn er periodes dat de ziekte plotseling of langzaam weer erger wordt met de oude symptomen. In het ergste geval kan het de mens uitschakelen doordat iemand volledig gehandicapt wordt en niet meer kan lopen of niet meer kan praten of denken of altijd overal pijn heeft.

Post Lyme Syndroom.
Tegenwoordig is er steeds meer sprake van een Post Lyme Syndroom. Wegens een mislukte antibiotica kuur is het immuunsysteem zo onderdrukt dat zowel de patiënt als de borrelia niet meer reageren op medicatie en zich hebben aangepast en ingedekt.

Symptomen
Aangezien de beschikbare Lyme testen nog niet voldoende betrouwbaar zijn is het erg belangrijk om de symptomen mee te nemen in de diagnose. Er circuleert een lijst met circa 368 mogelijke symptomen. Tussen al deze symptomen is er eigenlijk maar één die onomstotelijk aantoont dat iemand Lyme heeft; namelijk de tekenbeet gevolgd door de rode huiduitslag. Andere meest voorkomende symptomen zijn: ernstige vermoeidheid, zenuwpijnen/uitval, cognitieve problemen, gewrichtspijnen, sterk verzwakt immuunsysteem. Lyme kan zich op talloze manieren manifesteren. Dit maakt herkenning bijzonder lastig. Daarbij zijn de symptomen vaak nauwelijks te onderscheiden van symptomen van andere ziektes, bijvoorbeeld Multiple Sclerose (MS), reuma, chronische vermoeidheid (ME/CVS), Parkinson of hersenvliesontsteking. Dit leidt gemakkelijk tot onjuiste diagnoses.

Er kan sprake zijn van meerder symptomen die elkaar steeds afwisselen zoals:

• Tekenbeet, rode huiduitslag of huidafwijking op de plaats van de beet; het enige symptoom dat beslist op de ziekte van Lyme wijst
• Rode huiduitslag op andere plaatsen dan de beet
• Malaise, onverklaarbare koorts, zweten, nachtelijke zweetaanvallen, koude rillingen
• Ernstige vermoeidheid zowel fysiek als psychisch (vergelijk Chronisch vermoeidheidssyndroom CVS)
• Pijn aan gewrichten en/of spieren in de voeten, benen, armen of schouders, zwelling van de gewrichten, vergelijk fibromyalgie
• Trekkingen, krampen, trillen van spieren
• Tintelingen, verdoofde plekken, branderige of stekende pijnen
• Gezwollen klieren (hals oksels, liezen)
• Hartkloppingen, razend hart, overslaan van het hart, hoge bloeddruk, pijn in de borst of ribben
• Hoofdpijn, stijve en/of pijnlijke nek
• Oorsuizen (tinnitus), zoemen of fluiten, pijn of jeuk in oren, overgevoeligheid voor geluid
• Wazige ogen, dubbelzien, tunnelzien, zwelling rond de ogen
• Duizeligheid, evenwichtsstoornis, moeilijk kunnen staan of lopen, ijlheid in het hoofd, brain frog, aangezichtsverlamming
• Stemmingswisselingen, fysieke agressie, prikkelbaarheid, woede-uitbarstingen, somberheid, angstigheid, slaapproblemen, dwangverschijnselen, suïcidaliteit
• Concentratieproblemen, vergeetachtigheid, moeilijk op woorden kunnen komen
• Verstoord slaap- en waakritme
• Haaruitval
• Onverklaarbare gewichtsverandering
• Zere keel, kortademigheid, hoesten
• Maagklachten, buikpijn, niet meer tegen alcohol kunnen
• Vrouwen: onverklaarbare onregelmatige menstruatie
• Mannen: pijn in de testikels

Ieder mens reageert anders; ieder mens kan dus andere symptomen hebben. De klachten worden veroorzaakt door de gifstoffen die worden geproduceerd. Bijvoorbeeld het blokkeren van de vitamine D receptor. Ook worden effecten genoemd als wegvangen van magnesium. Eén en ander is nog volop in onderzoek.

De symptomen van de ziekte kunnen wij in vier groepen verdelen:

• Lyme-artritis
• Lyme-carditis
• Neuroborreliose
• ACA

Deze indeling is zuiver theoretisch. In de praktijk zijn er combinaties en tussenvormen.

Lyme artritis
Artritis is de medische term voor ontsteking in de gewrichten Er ontstaan vaak ontsteking in de gewrichten omdat de gewrichten aantrekkelijk zijn voor de borrelia bacteriën. Gewrichten bestaan uit compacte, vaak slecht doorstroomde weefsels zoals bot, kraakbeen en pezen. De ontsteking ontstaat doordat de borrelia gifstoffen produceert, vaak in de knieën. Kenmerkend is het overspringende karakter van de verschillende gewrichten. Het grootste gevaar hierbij is de verkeerde diagnose waardoor deze patiënten corticosteroïden ( ontstekingsremmers)  krijgen. Dit maakt de Lyme-infectie juist erger; de kans bestaat dat de Lyme chronisch wordt door het onderdrukken van het immuunsysteem.

Lyme-carditis.
Klachten rond de longen en hartstreek veroorzaakt door Lyme noemen wij Lyme-carditis. Carditis betekent hartontsteking. Lyme-carditis is voor een deel te verklaren doordat borrelia zich ook graag vestigt in vaatweefsel. Ook op deze plaatsen ontstaan de ontstekingen of beschadigingen met als gevolg hartkloppingen, hoge bloeddruk, benauwdheid en waarschijnlijk ook de angst- en paniektoestanden. In de Traditionele Chinese geneeskunde zijn Hart en angst aan elkaar gerelateerd.

Neuroborreliose
Deze vorm van Lyme ontstaat wanneer de borrelia zich nestelt in de zenuwen en hersenen. Meestal beginnend bij de vingers en tenen. Bij chronische neuroborreliose is het zwaartepunt van de infectie verschoven naar het centrale zenuwstelsel, dus naar de hersenen en de zintuigen in het hoofd. Neuroborreliose begint meestal met hersenmist (wolken in het hoofd). Symptomen zijn verder verwarring, geheugenproblemen, slaapstoornissen, ernstige vermoeidheid, stijve nek, pieptoon in de oren en/of dubbelzien, hoofdpijn, problemen met woordvinding en spraak of niet meer kunnen ruiken of proeven. Ernstig zijn de soms optredende verlammingen bijvoorbeeld in het gezicht. Neuroborreliose kan ook psychische klachten veroorzaken, zoals stemmingswisselingen, depressiviteit, psychotische verschijnselen en angstaanvallen. Deze vorm is moeilijk te diagnosticeren en te behandelen. Gifstoffen van de borrelia worden opgenomen in zenuwweefsel dat verwant is met vet en daar oplossen. Wanneer er nog andere schadelijke stoffen zijn zoals zware metalen, vaak na een vaccinatieschade, wordt het probleem groter want de borrelia gaat een verbinding aan met deze stoffen en het verwijderen is moeilijk vanwege de ontoegankelijkheid van de hersenen voor ontgiftende middelen. Op den duur ontstaat schade aan neurotransmitters; stoffen die de signaaloverdracht verzorgen.

ACA (Acrodermatitis chronica)
Bij ACA ontstaat ontsteking en vergroeiing van de huid. ACA begint als een paarsrode en warm aanvoelende verkleuring van de huid, meestal bij de onderarmen of onderbenen. Veel later ontstaat een papierdunne huid.

Co-infecties
Lyme is maar zelden Lyme alleen. Er worden naast Lyme regelmatig ook andere infecties overgebracht door teken. Deze worden co-infecties genoemd. Regelmatig voorkomende co-infecties zijn: bartonella, babesia, ehrlichia, ricketsia, chlamydia pneumonia, Q-koorts en FSME.

Bartonella wordt overgebracht door krabben of door teken die eerder op een kat gezeten hebben. Van de vele symptomen komen gezwollen en ontstoken lymfeklieren en algehele malaise het meeste voor.

Babesia is een parasiet die leeft in rode bloedlichaampjes en vernietigt ze. De symptomen zijn koorts, hoofdpijn, nachtelijk zweten en spierpijn. Babesia maakt Lyme heftiger en pijnlijker, vooral in het hoofd.

Ehrlichia is een infectie veroorzaakt door de kleine ehrlichia bacteriën, die niet de rode maar de witte bloedcellen binnendringen. De ziekte kent veel symptomen waarvan de belangrijkste: koorts, hoofdpijn, spierpijn, gewrichtspijn en vermoeidheid. Diagnose is moeilijk en ehrlichia wordt snel over het hoofd gezien.

Rickettsia, is ook wel bekend als luizenbeet ziekte. De overdracht is door luizenbeten en door tekenbeten. De incubatietijd is 5 tot 7 dagen en er ontstaat koorts, ontsteking van de lymfeklieren en een rode huiduitslag. Ook kan bloedarmoede voorkomen, evenals nierinsufficiëntie, longontsteking, leverontsteking en spierpijnen.

Chlamydia Pneumonia, niet te verwarren met de Chlamydia Trachomatis. Deze laatste is de seksueel overdraagbare aandoening. De overdracht gebeurt naast de tekenbeet ook door druppels in de lucht, welke van mens tot mens kunnen plaatsvinden. Normaal start het geheel met lichte keelpijn, heesheid, neusholte ontstekingen en atypische longontsteking. Maar er kunnen ook ernstigere klachten ontstaan zoals hersenontsteking, bronchitis, myocarditis en Guillain-Barre. Wanneer het chronisch wordt kunnen ook gewricht- en peesontstekingen ontstaan. De ziekte wordt ook geassocieerd met het ontstaan van Alzheimer, Multiple Sclerose, het Chronisch Vermoeidheid Syndroom en prostaatklachten.

Omdat de infecties zeer resistent zijn tegen allerlei behandelingen en omdat de ziektebeelden bij ieder individu volstrekt verschillend kunnen verlopen, is een behandeling altijd individueel bepaald. Centraal bij de behandeling staat de ondersteuning van het immuunsysteem met gezonde voeding en voedingssupplementen.

Diagnose/testen
De gangbare Lymetesten die via huisarts of ziekenhuis worden gedaan zijn in de regel antistoftesten, zoals de ELISA-test en de Western Blot-test. Deze testen de aanwezigheid van antistoffen in het bloed en soms het hersenvocht. De ELISA toont alleen antilichamen aan, de Western Blot laat ook zien wélke antilichamen aanwezig zijn. In het begin van de infectie zijn deze testen niet waardevol aangezien de antilichamen pas na enkele weken geproduceerd worden. Slechts een klein deel van de patiënten krijgt een positieve diagnose. Vaak hadden deze patiënten in de acute fase de typerende rode kring op de huid. Het grote nadeel van deze testmethode is dat zij niet de borrelia bacterie zelf aantoont, maar het aantal antilichamen dat wij aanmaken om de bacterie te bestrijden. Hierdoor kan het gemakkelijk gebeuren dat de uitslag van een test bij een Lyme patiënt negatief is en bij iemand die geen Lyme heeft, juist positief. Wanneer er met zekerheid vastgesteld kon worden of er wel of geen besmetting is geweest, zou behandeling veel effectiever zijn of juist onnodige behandelingen voorkomen kunnen worden.

Er zijn een aantal laboratoria die zich sterk maken voor meer geavanceerde serologische testen.

• Het UMC St Radboud in Nijmegen is in 2013 van start gegaan met een samenwerking met het Amerikaanse Boulder Diagnostics. De diagnostische methode zou veelbelovende resultaten laten zien. Deze nieuwe test is in principe gebaseerd op het meten van de aanwezigheid van de identiteit van de ziekteverwekker. Het is een soort geheugentest voor afweercellen. Hoever het UMC hiermee is, is bij het schrijven van dit bulletin nog niet helemaal bekend.
• Pro Health in Weert is een laboratorium die gebruik maakt van de LTT-Melisa test. Dit is een lymfocyten activatie test en is internationaal wel gevalideerd. Een andere testmethode die dit laboratorium ter beschikking heeft is de zogenaamde PCR test. In het bloedplasma wordt de aanwezigheid van het DNA van de Borrelia bepaald.
• Ausburg. Het Lyme kliniek in Ausburg wordt gezien als een het toonaangevend instituut voor Lyme patiënten. De diagnose stellen zij op basis van een uitgebreide geschiedenis waarin de specifieke klachten en geschiedenis wordt opgetekend en geëvalueerd. Parallel hieraan worden speciale laboratoriumtests van het bloed (ELISA) en Elispot-LTT, een lymfocytentransformatietest gedaan en nog andere passende tests bij verdachte co-infecties. De diagnostiek wordt als het ware gemonteerd op mogelijke co-infecties en de ziekte geschiedenis. De diagnose wordt geleid door Dr. med. Armin Schwarzbach.

Andere testen

Levend Bloed Analyse
Bij deze test wordt met een prikje een heel klein beetje bloed afgenomen en dit wordt vervolgens direct, in nog levende toestand, onder een microscoop bekeken. De levend bloed analyse is een morfologisch onderzoek, wat wil zeggen dat er gekeken wordt naar de vormgeving van de bloedcellen. Daar wordt gekeken naar de afwijkingen in de vorm van de bloedcellen, eiwitten en mogelijke schimmels en parasieten en soms herkenbaar de spirocheet die men soms zelfs tegen het celmembraan van een rode bloedcel ziet boren. In het onderzoek naar de Borrelia bacterie wordt er onder andere gekeken naar de cystevorm, de L-vorm en de opgerolde vorm. Ook worden soms de rode bloedcellen open gemaakt om te zien of de Borrelia zich al in de cel genesteld heeft. De LBA kan dus een overtuigend bewijs leveren dat de borrelia spirocheet in het bloed aanwezig is. Met de LBA kan helaas niet worden uitgesloten dat de bacterie er is. Het is niet gemakkelijk om met LBA de spirocheet te vinden. Co-infecties zijn goed te meten met LBA. Babesia is vaak letterlijk in de rode bloedcel te zien.

 Vegatest of Bioresonantietest
Bij deze test wordt gebruik gemaakt van een gevoelig elektronisch apparaat die de elektrische weerstand en trillingen kunnen meten. Met deze apparatuur kan gemeten worden hoe de conditie of energetische toestand van de verschillende organen. Door in de stroomkring een test ampul te plaatsen van een homeopathisch verdund preparaat van de borrelia bacterie kan worden gezien of de ziekteverwekker de oorzaak is van de storing. In geavanceerde apparaten zijn de gegevens van de ziekteverwekker digitaal in het apparaat opgeslagen. Omdat de frequenties van alle bekende borrelia bacteriestammen en co-infecties al in zo’n apparaat aanwezig zijn, kan langs deze weg worden bepaald, of er sprake is van Lyme en of ze actief zijn en zelfs waar ze zich bevinden. De officiële wetenschap en de reguliere geneeskunde erkennen deze op trillingen, acupunctuurpunten en homeopathie gebaseerde test- en behandelmethoden (helaas) niet.

Behandeling
De ziekte van Lyme vergt een uiterst zorgvuldige behandeling die steeds aangepast moet worden aan het individu rekening houdend met het ziekteverloop en de co-infecties.

Ultra Moleculaire Frequentie therapie, oftewel UMF-therapie
In mijn praktijk werk ik bij een aangetoonde lyme besmetting bijna uitsluitend met de UMF frequentie therapie.

Hoewel binnen de reguliere geneeskunde het concept van bio-energie vrijwel onbekend is, werd het bestaan van organische elektromagnetische processen de afgelopen decennia met wetenschappelijk onderzoek aangetoond.

Elektromagnetisme blijkt, naast het zenuwstelsel en het humorale systeem, binnen het lichaam een apart basaal fysiologisch regulatiesysteem te vormen. Het gaat om signalen die fysiologische processen reguleren en een communicatiesysteem binnen het organisme vormen.

Biologische systemen blijken voldoende gevoelig te zijn om op specifieke frequentiepatronen te kunnen reageren. Levende wezens zijn opgebouwd uit cellen, cellen uit moleculen, moleculen uit atomen en atomen uit geladen of neutrale deeltjes. Draaiende elektronen rond de kern van het atoom wekken een magnetisch veld op. Gezonde weefsels en organen hebben een specifiek magnetisch of energetisch veld. Een afwijking in het magnetische veld is een indicatie voor een verminderd functioneren of ziekte. Ziekteverwekkers hebben een specifiek, meetbaar energetisch veld. Door de juiste frequentiepatronen toe te voegen, kan het magnetische veld bijgestuurd worden. Ook kunnen frequenties toegevoegd worden om organen of systemen van het lichaam te versterken of te ondersteunen.

Door moderne technieken is het mogelijk geworden om de ruimtelijke structuur van een molecuul oftewel de informatie omtrent zijn eigen magnetisch veld (ook aangeduid met een frequentie of energie), vast te zetten en te vertalen in een digitaal beeld. Men krijgt dan werkzame informatie zonder materieel substraat.

Op die manier is het mogelijk het effect van een stof op iets of iemand over te brengen, zonder dat de stof aanwezig is. Dit gebeurt ook bij hoge homeopathische potenties. Door middel van het verdunnen heeft men dan de stereochemische eigenschappen van een stof ingeprent in een drager (alcohol) en kan men die informatie verder gebruiken zonder dat de stof nog aanwezig is. Het potentiëren in de homeopathie heeft dan tot doel de informatie in te prenten, te moduleren en te stabiliseren.

Korrels van DNH Research bevatten bio-energetische informatie. Dit betekent dat digitale informatie van specifieke magnetische velden (de frequentie) worden ingeprent / overgedragen in / op een drager (alcohol), om vervolgens als grondstof gebruikt te worden bij de bereiding van het preparaat. Wij noemen dit Ultra Moleculaire Frequentie therapie, kortweg UMF-therapie.