Wie zich als orgaandonor registreert, doet dit met de bedoeling om zieke mensen te helpen. Een prachtige intentie.
Niemand kan tegen het helpen van een ernstig ziek medemens zijn.
Dat is de reden waarom zo’n 3,5 miljoen mensen een “ja” hebben laten registeren op de vraag:” Ben je bereid om na je dood je organen af te staan voor een ziek iemand die hiermee verder kan leven?”
Orgaandonatie: van jezelf naar een ander mens, van een ander mens naar jouw lichaam toe.
Als alle simpelheid van orgaandonatie waar is, dan is er natuurlijk niets
aan de hand.
Dan neem je, net als bij een sloopauto, gewoon alle bruikbare delen en plaatst
die in een auto, waar een dergelijk kapot onderdeel van vervangen dient te
worden.
Waarom bestaat er bij zoveel mensen een verborgen of onbewust verzet tegen
orgaandonatie?
Zou het écht zo zijn dat wij met z’n allen, zoals de overheid ons probeert te
doen geloven, te lui zijn om een orgaandonatie-kaartje in te vullen
Stel dat de vraag over donatie als volgt wordt gesteld: “ben je bereid je
organen af te staan, ook als je zeker weer dat je nog leeft, maar wel
hersendood bent verklaard, omdat je lichaam (lees: hersenen) niet meer reageert
op bepaalde prikkels.
Ben je bereid om je dan zonder narcose open te laten snijden, terwijl de kans
groot is dat je alles voelt en je voor de operatie wellicht nog bij had kunnen
komen?
Hoeveel mensen willen dan nog orgaandonor zijn?
Zou het kunnen dat we misschien bang zijn. Bang dat we na de dood tóch nog
de pijn zullen voelen van het verwijderen van onze organen?
Of is het misschien allemáál gewoon een éng idee? Dat iemand anders straks met
jouw orgaan rondloopt, dat nu nog vrolijk zijn best voor jou doet, in jouw
lijf?
Beseffen we wat er met ons gebeurt als op de operatietafel zonder narcose de organen uit ons worden verwijderd terwijl we nog leven?
Je bent namelijk nog niet dood, want in dat geval zijn je organen ‘waardeloos’ voor de ontvanger.
Zodra je organen zijn uitgenomen ben je pas echt dood.
In het kader van de orgaandonatiewetgeving, valt continue één zaak op.
Waarom wordt er niets of nauwelijks gesproken over het fenomeen ‘hersendood’?
Een naam die is bedacht om een einde te maken aan de twijfel rondom het ‘dood-zijn’ van een mens.
Normaal gesproken namelijk is ‘dood-zijn’ gebaseerd op de criteria:
1. Gestopte ademhaling
2. Gestopte hartslag
3. Gestopte hersenactiviteit
Hoe kun je levende organen uit een dood lichaam halen?
Dode lichamen bevatten dode organen. En precies dáárom is het criterium
‘hersendood’ ingevoerd.
Gestopte ademhaling en gestopte bloedsomloop (hart) zijn lichamelijke criteria
om een dood lichaam van een leven lichaam te onderscheiden.
Maar het constateren van een ‘gestopte hersenactiviteit’ (‘hersendood’) is natuurlijk -in het kader van het uitnemen van organen- een veel veiliger criterium, om levende organen uit een levend lichaam te kunnen halen.
Waarom krijgen wij niet de juiste voorlichting over orgaandonatie?
Is een ernstig beschadigd, stervend mens niet meer de moeite waard?
Boeken: “Wat je over orgaandonatie zou moeten weten” van Ger
Lodewick
“ Ongestoord sterven” van Renate Greinert
Tot slot een paar citaten rondom orgaandonatie:
‘Niemand mag schade worden berokkend,
zelfs niet als daar voor anderen iets goeds uit zou komen.’
— Edmund D. Pellegrino
hoogleraar Medicijnen en Medische Ethiek
* *
‘Het fundamentele probleem is dat je niet de organen
van een echte dode KUNT transplanteren
Vandaar ook de pogingen om ‘dood’ opnieuw te definiëren
met de term ‘hersendood’ om transplantatie maar mogelijk te maken.‘
— David W. Evans
cardioloog
**
‘Als arts had ik altijd geleerd dat iemand die bewusteloos is,
geen bewustzijn kan ervaren.
Wat uit onze wetenschappelijke studie naar voren kwam,
is dat het bewustzijn heel helder kan zijn,
als de hersenen niet meer functioneren.
Patiënten bevinden zich in een toestand van tijdloosheid.
Ze zien zichzelf vaak op de operatietafel liggen
en kunnen horen wat er wordt gezegd.”
— Pim van Lommel
arts, cardioloog, spreker, publicist
en auteur van de bestseller ‘Eindeloos bewustzijn’.
**
“We hebben onze wetenschappen op een voetstuk
geplaatst en daarmee onze eigen vermogens om de
werkelijkheid te beoordelen, ontkracht.”
